Farklılıktan Doğan Yalnızlık

Farklı insan yalnız bırakılır. Çünkü insanlar bilinmeyenden öyle bir korkarlar ki... Ya seni görmemeyi tercih ederler, ya da sen kendini izole edip onlara kendini göstermezsin. Onlar, aldığın nefesi duyarlar belki ama, kalp atışlarını asla hissedemezler. Yakınında ama bir o kadar da uzağındadırlar. Gerçi yakın olsalar da ne değişir ki? Onlar yanında iken sen, sen değilsindir. 

 

Seni gerçekten anlayan, daha doğrusu "gerçek sen"i çekinmeden, uğraşmadan sergileyebileceğin birileri yoksa etrafında, işte o zaman dipsiz kuyunun en dibinde, kendi boş ellerini bile göremediğin zifiri karanlığın içinde yaşarsın. İnsanlar seni görmedikçe, sen de kendini göremezsin.

 

Farklı insan değerlidir. Bir o kadar da lanetli. Farklı olmakla övünen özentilerden olmadığını biliyorum, normal olmaya özlem duyup da başaramadığını, konuşup yanlış anlaşıldıkça, konuşmaktan vazgeçtiğini... Sanki yeryüzünde sadece tek bir kişinin konuştuğu bir dile sahipmişsin gibi gelir. Herkesle aynı anda gülebilirsin belki ama aynı anda ağlayamazsın, heyecanlanamazsın. Ya kendini diğer ruhlardan uzaklaştırırsın, ya da maskeni takıp onların senden istediği sahteliği sergilemeyi denersin. Ama sırıtır bu da, gerçek değildir sonuçta.

 

Mutluluk sadece paylaşıldığında mı gerçektir? Mutluluğunu paylaşabileceğin insanlar vardır, ama derin hüznünü, derin heyecanını, zihninin derinliklerini paylaşabileceğin...? Emin olamazsın. 

"Kendini her yalnız hissettiğinde gökteki yıldızlara bak ve evrende yalnız olmadığını fark et" derler. Ama bu söz de sana anlamsız gelir sana, hem de oldukça anlamsız. Sonuçta bilirsin; o yıldızlar belki milyonlarca yıl önce yok olmuştur ve sana uzaklardan o hiçliğin ışığı gelmektedir yalnızca. Gözlerinle görsen de o yıldızlar belki de yoktur, o yıldızlar da hayatının geri kalanı kadar belirsizdir...

Ama tasalanma ve yüzünü dön bana. Yalnızca farklı bir zamanda, farklı bir yerde var oldun. Karanlık kuyunun içinde amaçsızca çırpınmak yerine derin birkaç nefes alıp, düşünmeye başladın mı, daha önce nerede olduğunu bilmediğin, ancak sonra bir anda fark edeceğin o elindeki meşaleyi yakarsın. Ve işte o ışık hem kuyudan yavaş yavaş tırmanarak çıkmana yardımcı olacak, hem de kuyudan çıktıktan sonra bile gecenin zifiri karanlığında yolunu bulmanı sağlayacaktır. Üstelik o meşaleni keşfettin mi, hiç bir zaman da sönmeyecektir. O meşale seni sen olduğun için sevenlerdir. Seni hatalarınla kabul eden, ve sana koşulsuz yardım etmek isteyenlerdir. Senin meşalen, belki ailen, bir ihtimal sevgilin, ama en çok da Tanrı'dır. Seni farklı olarak yaratanın, senin farklılığından rahatsız olmayacağını düşünmedin mi hiç? Bu gri dünyada, renklere sahip olmanın değerini anlayacaksın.

Hayatının farklılığıyla temellendirilmiş güzel bir eser çıkar ortaya. Diğerlerinin herkes gibi olan hikayelerinin yanında çok çabalamana da gerek yok, farklılığın güzel bir seyir çıkartacak sonunda. Üstelik kendi hayatının ana karakteri olarak oynadığın bu kült filmde, bir de seyircin "basar olan" ise, nasıl yalnız olabilirsin ki?

Başına gelen her zorlukta kendini geriye çekerek, karanlıktan korkan küçük bir çocuk gibi yorganın altına girip saklandığını zannediyordun. Ama istesen de saklanamazsın. Çünkü sen beyaz kuğuların arasındaki siyah olansın. Fark edilen de sensin, nadir olan da sensin. O halde artık büyümenin zamanı geldi. Sana bahşedilenin değerini bilip, kendin ve başkalarının önyargısına ve korkaklığına karşı savaşacaksın. Karıncaların arasından sıyrılma vaktin geldi. Uç, uçabildiğin kadar.

 

Kanatlarınla süzülürken en ufak bir şüpheye düştüğünde de kafanı kaldırıp yıldızlara bak. Gökyüzünün kaderine nasıl benzediğini göreceksin. Milyonlarca yıldınız yanında eşsiz ve farklı olan Ay'ın nasıl en güzel ve en parlak olduğunu... Ve nihayetinde hayatındaki belirsizliği değil, Tanrı'nın yarattığı eşsizliği göreceksin. Unutma, yalnızsın, ama unutulmuş değil. Ve seni izliyor. Daima.

 

 

Yazı sonrası biraz da müzik...